انواع سبک های لباس زنانه

اصطلاح " A شکل " برای توصیف یک لباس، دامن، یا کت به کار می رود که دارای یک شمای کلی مثلثی است، بالای لباس باریک و تنگ است و از قسمت سینه و یا دور کمر به سمت سجاف گشاد می شود. به طور خاص، به این معنی است که یک ساختار جامه به صورتی است که دور از بدن می ایستد  و دو سمت حرف A را تشکیل می دهد. قسمت جلویی  لباس  " A شکل" اغلب در یک قطعه برش می خورد و دارای ساسون هایی برای تنگ کردن لباس زنانه بوده و دامن آن اغلب فاقد کمربند است.

لباس آکادمیک لباس رسمی است که توسط دانش آموزان و مسئولان در مراسم آغاز سال تحصیلی و یا فارغ التحصیلی پوشیده می شود. رایج ترین سبک های این نوع جامه تقلیدی هستند از لباس های روزمره  پوشیده شده توسط محققان در دانشگاه های قرن یازدهم و دوازدهم. به طور معمول، این شامل یک لباس زنانه گشاد، هود و یا شنل، و نوعی کلاه است؛ فرم معاصر این لباس زنانه بستگی به قوانین وضع شده توسط نهادی دارد که دانش آموز با آن همراه است.

ریشه های لباسی که به عنوان  «لباس فعالیت» در اوایل سال 2000 شناخته شده، برمی گردد به لباس های طراحی شده برای ورزش های با عملکرد بالا مانند کوهنوردی، قایقرانی، و پیاده روی که در میان جوانان شهری در دهه 70 محبوب شده بود.

«سارافون» به معنای یک لباس رویی برای پوشش جلوی بدن است( گرفته شده از naperon فرانسوی، یک رومیزی کوچک). برای قرن ها، مردم در سراسر جهان آنها را به عنوان لباس زنانه محافظ پوشیده اند، همچنین به عنوان شاخص تشریفاتی وضعیت زناشویی، رتبه و گروه وابستگی، و به عنوان زینت.

لباس مهمانی، لباسی است که به عنوان یک لباس شب برای رفتن به مهمانی و یا مجلس رقص رسمی پوشیده می شود. فراتر از این توضیحات اساسی، قرارداد های بسیار پیچیده ای مربوط به تناسب لباس زنانه مهمانی وجود دارند. این لباس زنانه که از گزاف ترین لباس های شب است، بیننده را خیره کرده و زنانگی یک زن را تقویت می کند. لباس های مهمانی معمولا  دارای یقه باز، یک بالاتنه ی تنگ، بازوهای برهنه، و دامن پفی بلند است. لباس مهمانی از لحاظ بصری از دیگر لباس های شب توسط سطوح طراحی شده خود با لایه هایی از سوجس و پاف و جزئیات تزئینی مانند گل مصنوعی، روبان، گل و توری قابل تشخیص هستند.

لباس باله یک بخش اساسی از طراحی صحنه را تشکیل می دهد و می تواند به عنوان یک مدرک بصری از یک اجرا در نظر گرفته شود. آنها اغلب تنها جز باقیمانده از یک اجرا هستند، که نماینده ی یک عکس خیالی از صحنه هستند.

بلیزر یک ژاکت ورزشی گشاد و سبک از جنس فلانل است. در هر دو سبک دو یا چهار دکمه وجود دارد، اگر چه بسیاری از آنها چهار دکمه هستند، یک بلیزر به طور کلی در رنگ های سرمه ای و یا سیاه طراحی شده، دارای دکمه های برنجی، دو چاک جانبی در پشت است، طول آن تا ران می رسد و در بسیاری از موارد یک جیب روی سینه دارد. یک بلیزر با دوخت مناسب حتی باعث می شود فرد در یک جفت شلوار جین به نظر هوشمند برسد. به طور کلی یک بلیزر به عنوان یک جزء حیاتی از یک استایل بریتانیایی است.

اگرچه واژه "بلوز" در حال حاضر به بالاتنه زنانه با جنس متفاوت از دامن اشاره دارد،  این کلمه از نام فرانسوی برای روپوش گشاد کارگران مشتق شده و برای اولین بار در زبان انگلیسی برای پیراهن مردانه و پسرانه استفاده شد. بلوز زنانه مانند لباس های زیر شناخته شده مانند روپوش زنانه و یا زیر پیراهن است، که همان نقش پیراهن مردانه را ایفا می کنند: در تماس مستقیم با پوست بوده و چرک و  کثیفی های بدن را جذب کرده و لباس های بیرونی را محافظت می کند.

انزوا و حجاب زنان در خاور نزدیک ظاهرا قبل از ظهور اسلام در قرن هفتم میلادی وجود داشته است، با این حال، اسلام به آن اجرای آن را ضروری می داند. قرآن (سوره XXIV.31) به زنان توصیه می کند «متواضع باشند، حجاب خود را روی سینه خود بکشند و زینت های خود را آشکار نکنند» به جز برای برخی از مردان خویشاوند، برده، خواجه، زنان و کودکان. در عمل، این منجر به سیستم پرده شده است – جدا کردن اجباری زنان مسلمان و پنهان کردن آنها در زیر جامه های خاص در هر موقعیتی که ممکن است  با مردان غیر خویشاوند روبرو شوند. این پوشاک در نقاط مختلف جهان اسلام اشکال مختلفی به خود گرفته اند.

در طول دهه 90 در ایالات متحده به یک روند پوشیدن لباس زنانه غیر رسمی برای کار در دفاتر کسب و کار رواج پیدا کرد. این روند به زودی به کشورهای دیگر از جمله کانادا، انگلستان، اسکاتلند، و استرالیا توسعه یافت. لباس های غیر رسمی در دفاتر ممکن است منعکس کننده یک روند اجتماعی کلی به سمت آرامش رفتار و ارائه  غیر رسمی خود در بسیاری از جنبه های زندگی باشد (آدلر، 1995) و ممکن است نشانه ی فاصله گرفتن از روش های سنتی انجام کسب و کار باشد (ادم، قیصر، و گری 1999؛ وایزر 1996).

چادر، به معنی "پارچه بزرگ" یا "ملافه" در فارسی مدرن، به یک ردای نیم دایره اشاره دارد،  که معمولا سیاه بوده، سر، بدن، و گاهی اوقات صورت را احاطه می کند و پوشنده ی لباس زنانه آن را با دست نگه می دارد. چادر توسط زنان مسلمان در خارج و یا در داخل خانه در مقابل نامحرم  پوشیده می شود، مردانی که فاقد شرایط لازم هستند برای اینکه شوهر آنها باشند، این پوشش  در ایران و با تغییرات در جاهای دیگر، از جمله بخش هایی از افغانستان، عراق و پاکستان استفاده می شود. چادر ارتباط نزدیکی با عمل اسلامی حجاب دارد، که از فعل عربی "حجابا" می آید؛ به معنی برای پنهان کردن از دید یا نهان کردن. حجاب بر اساس سوره های قرآنی (سوره XXXIII: 59 و XXIV: 13) بر فروتنی تاکید می کند که نشان می دهند که زنان مؤمن باید موهای خود را بپوشانند و در ملاء عام جامه بیرونی  بر تن کنند.

اصطلاح " پیراهن گشاد زنانه" به طور سنتی برای توصیف یک لباس زنانهکه در دو طرف مستقیم بوده و در کمر گشاد است، استفاده می شود. این اصطلاح اغلب برای توصیف لباس زنانه بیرونی در طول دوره های انتقالی در مد (به ویژه در طول سال های 1780 و 1950) و به منظور تشخیص سبک های جدید و آزاد از مدل های قالب تن و قدیمی استفاده شده است.

در اواسط قرن نوزدهم، اندام زنانه ایده آل مانند یک ساعت شنی با انواع دامن های بزرگ بود. دامن های بزرگ کمر را باریک تر جلوه می دادند و تصور می شد که به زنان منزلت و کرامت می بخشند؛ توسط لایه هایی از زیردامنی ها حمایت می شدند، برخی با پارچه کرینولین، نوعی پارچه ی سفت بافته شده از موی دم اسب (این نام برگرفته از کلمه فرانسوی crin ، به معنی موی دم اسب، و لین ، به معنی کتان است) دوخته می شدند. با این حال، کرینولین گران، سنگین بود، چروک میشد و به راحتی چرک شده و تمیز نمیشد. برای اینکه دامن زنان به اندازه ای که مد آن زمان خواهان بود وسیع باشد، پشتیبانی موثرتری برای دامن مورد نیاز بود. زیردامنی ها با چوب و استخوان ارواره نهنگ و حتی با لوله های لاستیکی متورم متسع شدند که با موفقیت محدودی همراه بود.

رابطه بین رقص و لباس زنانه رقص پیچیده است و بسادگی بازتابی از عمل رقص در یک دوره خاص نیست، بلکه نشان دهنده ی رفتار اجتماعی و ارزش های فرهنگی نیز هست. : لباس رقص می توان به دسته های زیر تقسیم کرد. لباس رقص تاریخی، قومی یا سنتی، مخصوص سالن رقص، مدرن، و موزیکال.  مد روی رقص تاثیر می گذارد و برعکس.

لباس زنانه رسمی سفید بلند و دستکش های بلند که زمانی به زنان جوان از خانواده های ثروتمند محدود می شد، بیشتر و بیشتر توسط دختران طبقه متوسط پوشیده می شود. تنوعات فرهنگی، مانند تولد 16 سالگی (quinceañera) در فرهنگ اسپانیایی، نه تنها یک زن جوان را به جامعه معرفی کرده بلکه هویت قومی را تقویت می کند. در حالی که معرفی به جامعه دیگر لزوما به معنی نیست که دختر جوان معرفی شده به دنبال شوهر است، زمان آن از پانزده سال تا بیست و خورده ای متغیر است، این آئینی است که نشان دهنده وضعیت بزرگسالی شخص مورد نظر است.

یک سبک لباس زنانه توسط کریستین دیور در اولین مجموعه مد لباس زنانه او در پاریس در تاریخ 12 فوریه  1947 ارائه شد.  سبک ساخته شده با توجه به برنامه ی شو، مطابقت دارد با شکل های " 8 "و" کرولا" ، یعنی همانطور که قبلا توصیف شد: روشن، گرد، تاکید بر روی سینه، کمر فاصله دار، باسن برجسته.

برگزاری مراسم و جشن با پوشیدن ماسک در اروپا برای قرن ها مرسوم بوده است. لباس زنانه مبدل در قرن هجدهم، پیشرو لباس های شب بالماسکه در مراسمات قرون نوزدهم و بیستم، اصلیت خود را به کارناوال ونتین، توسعه یافته در قرن هفدهم مدیون است. این، یک رویداد عمومی در هوای آزاد بود که تمام طبقات اجتماعی در رقص، جشن، و جوک های عملی شرکت می کردند. شرکت کنندگان در آن، ماسک و یا لباس های تزئینی خیالی و یا شنل های تیره پوشاننده ای به نام دومینو می پوشیدند.

زیر پوش زنانه از jupe یا زیردامنی قرن هجدهم مشتق شده است. چون دامن لباس زنان در جلو باز بود، jupe می بایست به اندازه لباس اصلی زیبا و تزئینی می بود و اغلب از مواد با کیفیت دوخته می شد. حدود سال 1715، زیر پوش زنانه تبدیل شد به یک نوع لباس زیر که به دامن بیرونی با استفاده از یک سری حلقه از جنس استخوان ارواره نهنگ ، شکل می بخشید.

لباس خواب، لباسی که امروزه زنان و یا دختران برای خواب می پوشند، در طول تاریخ یک عبارت گیج کننده بوده است. از قرن شانزدهم تا قرون هجدهم، آن لباس شل مردانه بود. در قرن هفدهم و هجدهم، یک لباس زنانه غیررسمی بود که ، همان طور که از نام آن پیداست، در اصل هنگام عصر پوشیده می شد. بنابراین انگار زنان با کمال فروتنی  در لباس خواب به کلیسا می رفتند. در حالی که متخصصان بر این باورند که برای مدت بسیاری در تاریخ غرب هیچ لباسی مختص خواب پوشیده نمی شد، در قرن شانزدهم، لباس خواب برای هر دو جنس اساسا نزدیک  به لباسی بود که در روز پوشیده می شد.

اولین  دامن کوتاه در اوایل 1960 مشاهده شد که مشابه بود با تولد موسیقی راک اند رول. هنگامی که راک اند رول در 1950 به وجود آمد در جو آن زمان، پدر و مادرها و روحانیون با آن کاملا مخالف بودند. آنها امیدوار بودند که آن یک مد زودگذربوده و به زودی محو خواهد شد. اما نه دامن کوتاه و نه راک اند رول هیچکدام محو نشدند. آنها هر دو، همچنان به عنوان علامتی از  شورش جوانان وجود دارند.

پانک به عنوان لباس زنانه را نمی توان بدون حداقل اشاره به شالوده موسیقی آن، بحث کرد. باید در حوزه مطالعات فرهنگی به رسمیت شناخته شود که پانک، انرژی و یک سری پاسخ های جدید به ساخت و ساز نظری فرهنگ جوانان اضافه کرده است. بنابراین، می توان آن را به عنوان یک جنبش در حال شکل گیری در ارائه سبک لباس، و تجزیه و تحلیل ناشی از آن را به عنوان خرده فرهنگ محسوب کرد. می توان استدلال کرد که فرهنگ پانک در یک نقطه محوری در روابط بین سبک فرهنگی جوانان و کالایی آن می ایستد.

qipao یک لباس چینی برای زنان است. این سبک نیز به نام cheongsam در کانتونی شناخته می شود و این اصطلاح به طور گسترده  ای وارد زبان انگلیسی شده است ،هر چند که به روش های مختلف نوشته شده باشد.

در سراسر جهان، کیمونو به عنوان لباس ملی ژاپن شناخته شده است. ساخته شده از یک پارچه ابریشم بلند با عرض 14 اینچ  ، کیمونوبه طور کلی T شکل است که بخش های دیگر آن عمدتا به صورت راست، در درزهای عمودی دوخته شده اند. در مقابل لباس معمولی غربی، کیمونو به جای سه بعدی بودن، تخت  است و کاملا چسب تن نیست. این لباس زنانه بیشتر بیان کننده طراحی سطح با استفاده از الگوهای رنگی و / یا دوخته شده است تا یک محصول خیاطی و بافت.

دامن، بخش پایین از لباس زنانه و یا لباس بلند و گشادی است که پوشنده را از کمر رو به پایین پوشش می دهد ، توسط John فلوگل "ساده ترین و بارز ترین لباس" نامیده شده است (ص 35). او استدلال کرد که دامن "اعتدالی"، مزایای خاصی داشت: "به جای این که فقط دو پا را با چیزی جز هوا نازک بین آنها حمایت کند، شخصی که دامن پوشیده است، نسبت های بسیار بیشتر و بزرگتری را اشغال می کند ...که اغلب با افزایش زیادی از کرامت همراه است »(ص. 35).

دامن، برای قرن ها تعریف پوشاک زنانه در مد غربی بوده، می تواند منجر افزایش اندازه ظاهری پوشنده لباس زنانه و در نتیجه اهمیت و کرامت او بشود. دامن بلند تا پا اغلب با زیردامنی پارچهای حجم داده می شود ، اما ساختارهای سخت موثر تر هستند و ممکن است که سبک تر و راحت تر باشند. اما وقتی اینها زیاد استفاده شوند ممکن است بسیار محدود کننده باشند. دامن بلند تا پا  توسط farthingales در قرون هفدهم شانزدهم، paniers در قرن هجدهم، و کرینولین یا حلقه دامن در اواسط قرن نوزدهم حمایت می شده اند.

با توجه به فرهنگ لغت مریام وبستر، کلمه " سوییشرت" در سال 1925 ابداع شد. که نشاندهنده ی یک پلیور بدون یقه، آستین بلند و بزرگ بود که از پنبه نرم و پشم دار ضخیم ایجاد شده است. اولین سوییشرتها توسط ورزشکاران هنگام آموزش برای ورزش های سنتی پوشیده می شدند. گرمکن نه تنها باعث گرم شدن می شد، بلکه این قابلیت را داشت که عرق ایجاد شده در طی ورزش را جذب کند.

یوکاتا تا اوایل سالهای 2000 ، از دوره ادو (1603-1868)، یک لباس پنبه ای گشاد،  T شکل و با یقه روی هم مانند کیمونو باقی مانده است. طرفداران آن را بیشتر یک حوله می دانند تا یک کیمونو واقعی. از اجداد یوکاتای مدرن کاتابیرا است، یک  لیف درختِ بی شکل (معمولا از کنف و یا الیاف گیاه) که  در تابستان توسط طبقات بالا استفاده می شد. yukatabira (یو از کلمه ژاپنی معادل حمام کردن مشتق شده است) بعد از حمام به عنوان راهی برای خشک کردن بدن پوشیده می شد؛ حوله حمام در ژاپن در این زمان استفاده نمیشد.

ژاکت یا کاپشن، یک لباس کوتاه، چسبان است که یک کلاه دارد، برای قسمت بالای بدن به منظور حفاظت از باد طراحی شده است. ژاکت، به طور یکسان توسط زنان و مردان پوشیده شده ، یک لباس زنانه غیر رسمی است و در مقابل، پالتو، رسمی محسوب می شود.

روسری خانم ها یکی از مدها و لوازم جانبی پایدار برای صدها سال بوده است، چه به شکل یک دستمال ساده و یا از جنس یک ابریشم لوکس. روسری توسط زنان در اطراف گردن و یا به عنوان یک پوشش سر و یا دستمال گردن پوشیده شده است. با اشکال از پارچه، به صورت مثلثی، مربع شکل و یا مستطیل شکل، دوخته می شوند. روسری خانم ها معمولا طرح چاپ شده دارد، اما تکنیک های بافندگی، چاپ روی پارچه، نقاشی و قلاب دوزی نیز روی آن برای ایجاد طرح های مختلف استفاده می شود. در حالی که محبوبیت روسری است در طول تاریخ  در نوسان بوده است، در دهه های خاصی از قرن بیستم جزء موارد ضروری مد ، توسط رقصنده ها، ستارگان سینما، افراد اجتماعی، نقاشان مد و عکاسان بود.

کلمه "ساری" عموما برای دسته ی گستره ای از لباس ها به کار برده می شود، از جمله هر پارچه دوخته نشده آویخته با حدود پنج متر طول، پوشیده شده توسط زنان جنوب آسیا. اما در خارج از منطقه، اصطلاح رایج "ساری" اشاره دارد به یک فرم استاندارد لباس. بیشتر زنان شهری سبک NIVI را برگزیده اند، اما این سبک یک پدیده نسبتا جدید است. فقط در هند، حدود صد شکل دیگر این لباس همچنان استفاده می شود. این اشکال از مدل "کولی هشت حیاط"  گرفته تا  مدل زن ماهیگیر در ماهاراشترا و مدل سه بار پیچیده بنگال متفاوت هستند.

شال به عنوان یک آیتم از لباس های مد روز زن است، از شال هند نشات گرفته، که یک لباس مردانه است متشکل از یک طول پارچه بدون ساختار با الگوی های بافته شده یا دوخته روی آن. اولین شال ها در هند و یا جاهای دیگر، توسط مردان استفاده می شد، اگر چه این عمل به طور عمده مختص کسانی بود که در تجارت استعماری نقش داشتند. بریتانیا، از اواخر قرن هفدهم،  پیوندهای تجاری قوی با هند داشت و بعد از سال 1757 میلادی کمپانی هند شرق بریتانیا "به طور جدایی ناپذیری در استعمار مؤثر بود» (مورگان، ص. 460). این تحولات تاریخی شیفتگی بزرگی با فرهنگ هند در انگلیس ایجاد کرد، که تا حدودی با شور و شوق آنها به استفاده از تجملات "عجیب و غریب" از نظر آنها مانند شال (مورگان، ص. 460) منجر می شود.